Kuijk

'Hulpverlener in zorg bedreigd', aldus De Telegraaf van vandaag (met op de voorpagina een wel heel doorzichtige 1 aprilgrap over de nieuwe omroep 'Wakker Nederland', doch dit terzijde). Zestig procent van de hulpverleners in gehandicaptenzorg, justitiële inrichtingen, jeugdzorg en kinderopvang wordt volgens dit stukje bedreigd tijdens het werk. Er staan nog meer cijfers in, maar ik werd afgeleid door de tussenkop: "We weten waar je woont".

Het is nu een jaar of zes, zeven, geleden dat ik voor de klas stond bij de school bij mij op de hoek van de straat. Een lummel uit een derde klas autotechniek was kwaad op mij, waar hij ongetwijfeld een goede reden voor had en begon dreigende taal te uiten. Toen brulde hij: "IK WEET WAAR JE WOONT!". Er barstte een homerisch gelach los, aangezien zijn medeleerlingen onmiddellijk begrepen dat hij kennelijk de enige was die juist niét wist waar ik woonde. Nooit meer last gehad met die jongen.

En nu ik toch bezig ben: een ander keertje bood iemand aan bij mij de ruiten te komen ingooien. "Dat is goed", zei ik: "maar houd je er rekening mee dat ik op vier hoog woon?"
"Dat is niet waar, want je naam staat bij de onderste bel."
"Daar heb jij gelijk in, maar dat komt doordat iemand het lumineuze idee gehad heeft die bellen verkeerd om te monteren. Maar weet je wat je doet: als je de ruiten komt ingooien, bel je eerst even aan. Dan kom ik op het balkon staan en dan probeer jij mij te raken, of mijn ruiten in te gooien, of allebei. Dat moet je zelf weten, natuurlijk. En daarna leg je mijn benedenburen uit waarom je bij hen de ruiten hebt ingegooid. Afgesproken?" Gelach. En nooit meer iets van gehoord.

Hiermee wil ik niet zeggen dat hulpverleners in de zorg niet bedreigd worden of dat het niet erg is als het gebeurt. Eigenlijk wil ik er niets mee zeggen, maar ik moest er gewoon even aan denken. Hoe zou het nu met die jongens gaan, vraag je je dan af.